04-10-2018
zmień rozmiar tekstu
A+ A-
Bliscy osoby przewlekle chorej często z dnia na dzień muszą wejść w nową rolę i zmierzyć się z nieznanymi dotąd problemami i emocjami. Strach, wątpliwości, smutek, poczucie bezradności – to najczęściej wymieniane uczucia, towarzyszące opiekunom w nowej sytuacji. Jakie wyzwania są dla nich najtrudniejsze? Jaka pomoc może okazać się dla nich najcenniejsza?
Choroba przewlekła dotyka zarówno pacjenta jak i jego bliskich. Opiekunowie często stają przed koniecznością rezygnacji ze swoich planów i pasji (66% ankietowanych), a nawet z pracy lub nauki (11,9%). Decyzja o byciu wiąże się również z ograniczeniem chwil, poświęcanych innym członkom rodziny (49%).
Często w obliczu walki z chorobą, najbliżsi pacjenta skupiają się na jego potrzebach jednocześnie zapominając o swoich, co może mieć negatywny wpływ na jakość ich życia oraz kondycję psychofizyczną.
Opiekunowie są obciążeni nie tylko fizycznie, ale także emocjonalnie. Często nie radzą sobie z trudną sytuacją i własną bezradnością wobec cierpienia najbliższych. Do tego dochodzi strach o ich życie. Długotrwałe obciążenie może przekładać się nie tylko na sytuację zawodową, prywatną ale też na stan zdrowia samego opiekuna. To praca na cały etat, często wymagająca wsparcia systemowego, ekonomicznego, a także emocjonalnego. Istotne jest, aby oprócz zwrócenia uwagi na cierpienie pacjenta zobaczyć i docenić zaangażowanie oraz ciężką pracę, jaką wkładają opiekunowie – tłumaczy Adrianna Sobol, psychoonkolog.
Opiekun potrzebny również Opiekunowi
Nie istnieje jedna, uniwersalna odpowiedź na pytanie, w jaki sposób przezwyciężyć trudności, które wynikają z opieki nad osobą chorą i sprawić, by stała się ona łatwiejsza. Każdy pacjent, jak i każdy opiekun, to inna historia i inne problemy kryjące się za nią. Wyniki badania „Opiekunowie osób chorych onkologicznie i neurologicznie”, wskazały jednak kilka rozwiązań, które mogą pomóc w sprawowaniu opieki. W badaniu wzięło udział ponad 300 bliskich osób pacjentów onkologicznych, po oraz z chorobą Parkinsona i .
- Wsparcie innych osób do pomocy przy chorych – co drugi badany przyznał, że jest to kwestia, która znacząco podniosłaby komfort jego życia. Choroba jednego członka rodziny to tak naprawdę choroba całej rodziny, wymagająca pracy zespołowej i bardzo dobrej organizacji. Dlatego niezwykle istotne jest, żeby w opiekę nad pacjentem zaangażować jak największą liczbę osób. Rozdzielenie zadań sprawi, że opiekun, który przejmie dużą część z nich, nie będzie czuł się osamotniony z nową rolą. Istotne jest również specjalistyczne wsparcie personelu medycznego, tj. lekarza i pielęgniarki - tę potrzebę wskazało 47,9% osób oraz wsparcie psychologiczne (33% badanych).
- Lepszy dostęp do sprzętu medycznego i rehabilitacyjnego – aż 40,9% respondentów odpowiedziało, że dostęp do specjalistycznego sprzętu ułatwiłoby im realizację codziennych zadań. Ma to znaczący wpływ na proces rekonwalescencji i powrotu do sprawności. Brak widocznych efektów, mimo upływającego od rozpoczęcia leczenia czasu, może demotywować nie tylko pacjenta, ale również opiekuna, który poświęca wiele czasu i energii na opiekę nad osobą chorą. Informacji o tym, gdzie warto szukać pomocy, można znaleźć na stronach internetowych fundacji i stowarzyszeń pacjenckich.
- Łatwiejszy dostęp do informacji i materiałów edukacyjnych – co czwarta osoba przyznała, że edukacja i informacje dydaktyczne ułatwiłyby im wejście w nową rolę. Diagnoza o chorobie nierzadko z dnia na dzień wymusza przyjęcie nowych zadań związanych z opieką nad osobą chorą, dlatego tak ważne jest, aby opiekun w chwili potrzeby stawienia czoła nowym obowiązkom, miał dostęp do materiałów edukacyjnych, w których w jasny i przejrzysty sposób będą wypisane najważniejsze kwestie związane z pomocą pacjentowi.
Nutricia