Kiedy stajesz się opiekunem... porady osób doświadczonych

25-11-2011

Jednym z aspektów starzenia się społeczeństw i wydłużenia życia jest wzrost liczby osób, które wymagają stałej opieki. Krajowe systemy okazują się niewydolne i rynek prywatnych domów spokojnej starości prężnie się rozwija zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i Europie. Jednakże wielu ludzi decyduje się na samodzielne doglądanie starszych i schorowanych bliskich, często nie mając dostatecznej pomocy. Swoimi spostrzeżeniami, jak sobie radzić w takiej sytuacji, dzielą się osoby mające doświadczenie w sprawowaniu opieki.

Kiedy stajesz się opiekunem... porady osób doświadczonych

W grupie wiekowej 65 -74 lata około 75% ludzi funkcjonuje samodzielnie, ale wśród starszych, 75 - 80 lat liczba odsetek ten spada do około 30%. W Polsce system opieki wciąż nie spełnia oczekiwań pacjentów, a poza tym aspekty związane z mentalnością sprawiają, że znaczna część ludzi, którzy mają sędziwych lub schorowanych bliskich, zajmuje się nimi na własną rękę. Zapytano osoby, które samodzielnie podjęły się tego niezwykle trudnego, ale i szlachetnego zajęcia, o rady, jakie na podstawie swego doświadczenia mogą przekazać innym opiekunom.

Trzymaj kopię dokumentacji medycznej

"Mamy wielu różnych lekarzy, którzy nie kontaktują się ze sobą. Teraz więc trzymam kopię dokumentacji medycznej związanej ze wszystkimi dotychczasowymi wizytami lekarskimi. Trzymam duplikat dokumentów i zapis porad lekarskich - w ten sposób każdego nowego specjalistę można poinformować o dotychczasowej terapii i przyjmowanych lekach", mówi Maria 52 lata.

Skup się na jednej osobie

"Kiedy opiekuję się chorą córką, nie mogę myśleć o nowotworze mojego męża. Muszę skupić się na osobie, która potrzebuje mnie najbardziej. A potem muszę znaleźć trochę czasu dla siebie. Właśnie po to, by móc dalej pomagać", Anna, 57 lat.

Rozmawiaj o trudnych rzeczach

„Mój teść od wielu lat był skłócony ze swoim bratem Czułam, że to go dręczy, ale nie poruszałam tego tematu. Teraz żałuję. Takie rozmowy są trudne, ale w rodzinie trzeba współpracować dla dobra wspólnego. Szczere zwierzenia mogły poprawić mu nastrój", Jadwiga, 63 lata.

Akceptuj dzień dzisiejszy, nie żałuj przeszłości

„Kiedyś uważałam, że mama ciągle powinna być aktywną, dynamiczną kobietą, jaką ją pamiętałam z wcześniejszego okresu. Nie mogłam się pogodzić z jej chorobą. Teraz wiem, że nie ma sensu ciągle „oglądać się za siebie". To nic nie zmienia, a napawa goryczą. Trzeba robić wszystko, by obecna sytuacja była jak najmniej uciążliwa - dla niej i dla mnie", Krystyna, 54 lata.

Nie bądź męczennikiem. Pozwól sobie pomóc

„Gdy zachorował mój tata, myślałem, że ze wszystkim muszę dać sobie radę sam. Mój ojciec - moja odpowiedzialność. Dziś wiem, że to nie ma sensu, nie można zajmować się pracą, żoną, dziećmi i jednocześnie schorowanym, starszym człowiekiem. Trzeba umieć zwrócić się o pomoc - do rodzeństwa, przyjaciół no i służby zdrowia. Wiele lat płacenia składek zdrowotnych powinno mieć efekt w postaci konkretnej, systemowej pomocy, trzeba tylko uzbroić się w cierpliwość i walczyć o należne świadczenia", Tadeusz, 58 lat.

Zadbaj o siebie

„Mam cukrzycę. W ciągu ostatnich pięciu miesięcy zaczęłam ćwiczyć i zwracać większą uwagę na to, co jem. Straciłam już sześć kilogramów. Opieka nad mamą pomogła mi przeprowadzeniu zmian. Muszę dobrze się czuć, żeby móc podołać wszystkim obowiązkom. I zaczynam myśleć o przyszłości, chcę zadbać o swoje zdrowie i zmniejszyć prawdopodobieństwo konieczności sprawowania opieki nade mną przez moje dzieci", Jolanta, 61 lat.

Senior.pl

Tagi: opieka, pielęgnacja, dom opieki, długowieczność

Zastrzeżenia odpowiedzialności

Podziel się:

Wersja do druku Dodaj link na swojej stronie Kanał RSS

Zobacz także

Skomentuj artykuł:

Komentarze mogą dodawać wyłącznie osoby zalogowane.
Jesteś niezalogowany: zaloguj się / zarejestruj się

Komentarze

23:34:05, 25-11-2011 stokrotka22

Bycie opiekunem osób starszych to ciężki kawałek chleba
21:36:18, 30-11-2011 ~gość: 83.10.85.xxx

Opiekuję sie prawie 100 letnią matką, od 5 lat mieszka u mnie. Jest osobą chodzącą ( po domu). Jej stan umysłowy jest kiepski, nikomu niedowierza, ma urojenia, nie chce jeść, bo jej się wydaje, że coś jest gorzkie, zakwaśne, zasłodkie Jestm jej niewolnikiem, bo nie mogę wyjść z domu dłużej niż na 2 do 3 godzin. Ona też cierpi, bo mie może czytać, słabo słyszy i nie można z nią porozmawiać (aparat mało co pomaga), telewizji też mało oglada, prawie cały czas siedzi w swoim pokoju. Z domu prawie nie wychodzi ( nie mamy windy) , nudzi jej się okropnie. Ciagle jest ze wszystkiego niezadowolona, poucza mnie, mimo mojego podeszłego tez już wieku, a nawet uważa że nie jestem jej córką. Starałam się bardzo dobrze opiekować matką, ale nie mam już siły. Czasami jestem u kresu wytrzymałości, myślę o samobójstwie.
... zobacz więcej
10:00:37, 06-12-2011 ~gość: 78.30.112.xxx

Od dwóch lat opiekuje sie sama (bo moja mame wogole nie obchodzi ich los)swoja babcia i dziadkiem.Pychicznie nie jest tak źle ,ale są to osoby same nie poruszajace sie nawet po domu.Rok mieszkali ze mna,moim mezem i synkiem w 30 metrowym mieszkaniu.Od roku wynajmuja mieszkanie blisko mnie.Mam 33 lata,8 letniego synka i nie daje juz rdy.Nie moge pojsc do pracy,bo do dziadkow biegam rano-robie sniadanie,obiad,dbam o higiene,sprzatam...pozniej biegne po synka do szkoły i w swoim domu powtórkaq-obiad,sprzatanie...Ok18 znow lece do dziadkoww robie kolacje ,przewijam itp...jestem w domu ok 20.00.I tak wyglada moje życie od ponad roku Nie mam juz siły psychicznie i fizycznie.Zaniedbalam dziecko,ktore strasznie opuscilo sie w nauce ((Wszyscy mowia oddaj ich do domu opieki,ale to przecież moi Dziadkowie...
... zobacz więcej
11:41:40, 06-12-2011 taneska

Cytat:
78.30.112.xxx
Od dwóch lat opiekuje sie sama (bo moja mame wogole nie obchodzi ich los)swoja babcia i dziadkiem.Pychicznie nie jest tak źle ,ale są to osoby same nie poruszajace sie nawet po domu.Rok mieszkali ze mna,moim mezem i synkiem w 30 metrowym mieszkaniu.Od roku wynajmuja mieszkanie blisko mnie.Mam 33 lata,8 letniego synka i nie daje juz rdy.Nie moge pojsc do pracy,bo do dziadkow biegam rano-robie sniadanie,obiad,dbam o higiene,sprzatam...pozniej biegne po synka do szkoły i w swoim domu powtórkaq-obiad,sprzatanie...Ok18 znow lece do dziadkoww robie kolacje ,przewijam itp...jestem w domu ok 20.00.I tak wyglada moje życie od ponad roku Nie mam juz siły psychicznie i fizycznie.Zaniedbalam dziecko,ktore strasznie opuscilo sie w nauce ((Wszyscy mowia oddaj ich do domu opieki,ale to przecież moi Dziadkowie...

Zdecydowanie jestem za domem opieki! Razem z siostrą opiekujemy się mamą , chorą na chorobę Alzheimera, ale już ustaliłyśmy, że kiedy przestaniemy fizycznie dawać sobie radę, zwrócimy się o pomoc do fachowców. Właśnie dlatego, że to nasza matka. Opieka nad starymi i chorymi nie może oznaczać przekreślania naszego życia.
... zobacz więcej

Publikowane komentarze są prywatnymi opiniami użytkowników serwisu. Senior.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. Komentarze niezgodne z prawem i Regulaminem serwisu będą usuwane.