Ludzie sędziwi - bezradni, ale nie w depresji

Jak wskazują uczeni, stulatkowie postrzegają świat inaczej niż osoby w młodym i średnim wieku. Tradycyjne testy na mogą być w ich przypadku nieadekwatne.


Niektóre czynniki składające się na depresję są u osób sędziwych inne niż u ludzi młodszych, wskazują uczeni z Iowa State University. Jedne mają większe znaczenie, inne można niemal pominąć w przypadku stulatków, dodają.

Badacze dokonali analiz danych 323 osób mieszkających w Georgii w latach 1988-1997, którzy mieli ponad 60, 80 lub 100 lat. Spośród nich 139 uczestników miało ponad 100 lat, a 93 osoby miały ponad osiemdziesiąt kilka lat, a 91 badanych - sześćdziesiąt kilka lat.

Każdy uczestnik został poddany Geriatrycznej Skali Depresji (Geriatric Depression Scale, GDS), tj. najczęściej używanemu testowi przesiewowemu do samooceny depresji w wieku podeszłym. GDS obejmowało 30 pytań dotyczących ubiegłego tygodnia. Im więcej odpowiedzi na tak, tym większe nasilenie depresji.

odpowiadali "tak" na średnio 13 pytań, osiemdziesieciolatkowie - na 12 pytań, a sześćdziesieciolatkowie - na 11 pytań. Jednocześnie jednak stulatkowie najczęściej deklarowali, że są w dobrym nastroju.

Młodsi uczestnicy badania częściej stwierdzali: „czuję się przygnębiony/a"; „nie mam satysfakcji z życia"; „nie cieszy mnie każdy kolejny ranek".

Jeśli zatem weźmie się pod uwagę jedynie wynik GDS, można wyciagnąć błedne wnioski. Niektóre odpowiedzi „tak" padały w przypadku stulatków na pytania dotyczące ograniczeń mobilności, aktywności, niesnucia nowych planów, utraty energii, etc. Trudno zatem oczekiwać, że tak sędziwe osoby będą cieszyć się energią do działania czy tworzyć nowe plany, ale nie oznacza to, że nie cieszą się z życia.

Wyniki badan opublikowano w Journal of the American Geriatrics Society