Opieka nad osobami starszymi w Europie: Wielka Brytania

Świadczenia społeczne w Wielkiej Brytanii dostarczane są bezpośrednio przez agendy państwowe, bądź pośrednio poprzez dofinansowywanie przez państwo działalności wolontariuszy lub zakup świadczeń od podmiotów prywatnych. Za organizację całego pakietu pomocy społecznej dla konkretnej osoby, odpowiedzialny jest pracownik socjalny, który ocenia potrzeby konkretnej osoby i dobiera dla niej odpowiedni pakiet opieki, stacjonarnej bądź domowej. Ocenie podlega także wielkość dochodów i majątku danej osoby, co pozwala określić, do jakiego poziomu pacjent będzie musiał współfinansować opiekę długoterminową.

Świadczenia zdrowotne udzielane przez NHS (Narodową Służbę Zdrowia) są przeważnie bezpłatne, poza leczeniem stomatologicznym i lekami, z tym, że dla osób powyżej 60 roku życia te ostatnie również są nieodpłatne. Natomiast za pobyt w zakładach pielęgnacyjnych i domach dla osób starszych ponosi się opłatę zależną od wielkości majątku. Osoba posiadająca majątek przekraczający 16 tys. funtów pokrywa koszty opieki stacjonarnej w całości, natomiast posiadanie majątku wielkości 10-16 tys. funtów zobowiązuje do ponoszenia części tych kosztów. Powyższe zasady wzbudzają wiele protestów, gdyż wiele starszych osób zostało zmuszonych do sprzedaży swoich domów, by móc opłacić koszty opieki. Zasady odpłatności za opiekę domową ustalają władze lokalne, uwzględniając możliwości pacjenta.

Pomoc środowiskowa jest podzielona terytorialnie - każda dzielnica kraju posiada biuro rejonowe, które poza obsługą ogólną specjalizuje się w określonym rodzaju usług dla: ludzi starszych, dzieci i rodzin, niepełnosprawnych, chorych psychicznie. Obok pomocy środowiskowej dostępna jest także pomoc domowa, świadczona przez opiekunki domowe, pod kierownictwem tzw. koordynatorek. Oddzielną grupę stanowią pracownicy socjalni pracujący w szpitalach i opiekujący się rekonwalescentami.

Pomoc społeczna obejmuje pomoc dzienną (domy dziennego pobytu), krótkotrwałą pomoc instytucjonalną, poradnictwo i doradztwo, działalność informacyjną i usługi transportowe.

Większość domów dla osób starszych prowadzona jest przez sektor niezależny, tj. właścicieli prywatnych lub instytucje charytatywne oraz wolontarystyczne. Władze lokalne są zobowiązane wspierać w świadczeniu pomocy tzw. opiekunów domowych czyli zwykle członków rodziny.

Podobnie jak w wielu innych państwach, w Wielkiej Brytanii odchodzi się od opieki instytucjonalnej na rzecz otoczenia potrzebujących opieką w ich własnym środowisku. W Wielkiej Brytanii działa 5,7 mln opiekunów domowych.
W zakresie stacjonarnej opieki długoterminowej funkcjonują zakłady pielęgnacyjne i domy dla osób starszych. Prowadzą je zarówno władze lokalne, jak i osoby prywatne. W 1994 r. w państwowych domach dla osób starszych było 69 tys. miejsc, natomiast w prywatnych - 164 tys. Polityka państwowa preferuje rozwój prywatnego sektora w obszarze opieki długoterminowej. Również opieka domowa w coraz większym zakresie jest przejmowana przez prywatnych świadczeniodawców (w 1995 r. - 29 proc.). Jakość opieki długoterminowej, zwłaszcza stacjonarnej, jest często kwestionowana. Media systematycznie zwracają uwagę na złe warunki w zakładach pielęgnacyjnych i domach dla starszych osób oraz na przypadki nadużyć wobec pacjentów. Aby zapobiec takim sytuacjom, obecnie wdrażany jest system niezależnego nadzoru nad takimi placówkami.